Elżbieta Sęczykowska (fotografie):

Kolor Mongolii

Kolor Mongolii w fotografii Elżbiety Sęczykowskiej
i świat Ferdynanda Antoniego Ossendowskiego

 

  Ferdynand Antoni Ossendowski (1878-1945), pisarz, podróżnik, autor prac naukowych z zakresu chemii i geografii. Studiował nauki matematyczno-przyrodnicze na uniwersytecie w Petersburgu oraz chemię i fizykę na Sorbonie. Wiele lat spędził w głębi Rosji i na Dalekim Wschodzie. Podczas wojny domowej był doradcą armii białego admirała Aleksandra Kołczaka - po jej klęsce przedostał się do Mongolii, którą całą przemierzył konno. W 1922 roku wrócił do Polski, gdzie rok później ukazała się jego bodaj najbardziej znana książka, pamiętnikarsko-podróżnicza relacja - "Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów". Są to opowieści osnute na tle jego własnych przygód w Azji Centralnej, które zyskały sobie w latach międzywojennych wielką w Polsce popularność.
  70 lat później jego śladami podążyła z aparatem fotograficznym Elżbieta Sęczykowska. Zapisem jej wyprawy do dalekiego kraju "ludzi, zwierząt i bogów" jest kolekcja fotogramów KOLOR MONGOLII, eksponowana w naszej Bibliotece w lutym 2002 roku.

 

 Elżbieta Sęczykowska: 'Gobi' (lipiec 1993)


  Tytuł wystawy zawarty w dwóch słowach. Jedno z nich określa miejsce, drugie zaś - "kolor" - informuje, który z elementów składających się na specyfikę Mongolii wydał się Autorce najważniejszy.

  Mongolia; kraj odległy i tajemniczy, o tradycjach tak bardzo odmiennych od europejskich, że aż niezbyt zrozumiałych w naszej części świata. Kraj ogromny, przy tym o niespotykanej gdzie indziej różnorodności krajobrazu. Są tu góry ze szczytami pokrytymi wiecznym śniegiem, rozległe stepy, pustynie i lasy. Spotkać można rozmaitą zwierzynę, której nie niepokoi ani przemysł ani człowiek, która żyje w środowisku naprawdę naturalnym.

  Wystawa Elżbiety nie jest turystycznym przewodnikiem po niezwykłościach przyrodniczych Mongolii czy przyczynkiem do poznania obyczajów ludzi lub życia zwierząt.

  Zestaw zdjęć wybranych przez Elżbietę daje nam wyobrażenie o nastrojach stwarzanych przez przyrodę Mongolii, nastrojach zbudowanych tytułowym "kolorem". Barwa określa strukturę materiału - przejmujący oranż skał ukazanych w całym majestacie lub we wnikliwym zbliżeniu, przykurzona piaskowość pustyni, zszarzała zieleń stepu, chmurny błękit nieba czy dramatyczny granat rzecznej wody. Kolor to najważniejszy czynnik kompozycji obrazu, dyktuje kształt i układ poszczególnych form, określa piony, poziomy, ukosy. Harmonizuje całość ujęcia. Jego sugestywność pozwala chociaż troszkę wniknąć w Mongolię Elżbiety.
Ewa Grabek


 Elżbieta Sęczykowska: 'Yench' (sierpień 1993)

 

  Elżbieta Sęczykowska nie ukrywa swych fascynacji. Potwierdzała je zresztą wielokrotnie w swych relacjach fotograficznych z dalekich podróży. Wnikliwa obserwacja połączona z mistrzowskim operowaniem kadrem służy przede wszystkim wydobyciu nastroju chwili, a równocześnie dążeniu do odzwierciedlenia niepowtarzalnego klimatu przyrodniczego otoczenia jako najważniejszego komponentu fotograficznych obrazów. Właśnie obrazów, bowiem malarskie skłonności artystki kreowane obiektywem tworzą ową szczególną atmosferę ciepła, intymności w poszukiwaniu odniesień człowieka do przyrody. Jestem przekonany, chociaż niezbyt to modne obecnie, że bardzo potrzebna jest nam, właśnie dzisiaj, chwila pogodnej refleksji przypominającej o ożywczym, niewyczerpanym źródle naturalnego piękna.
Krzysztof J. Jakubowski
(z przedmowy do katalogu wystawy fotografii Elżbiety Sęczykowskiej
"Piękna opowieść o kormoranie". Muzeum Ziemi PAN, Warszawa 2001)


Prezentowana w Bibliotece Uniwersyteckiej KUL wystawa Elżbiety Sęczykowskiej
KOLOR MONGOLII
została pokazana po raz pierwszy w Muzeum Jeździectwa i Łowiectwa
w Łazienkach Królewskich w Warszawie w 1994 roku.


 

 Elżbieta Sęczykowska: Kolor Mongolii    Elżbieta Sęczykowska: Kolor Mongolii

 

 Elżbieta Sęczykowska: Kolor Mongolii    Elżbieta Sęczykowska: Kolor Mongolii

 

 Elżbieta Sęczykowska: Kolor Mongolii

   Elżbieta Sęczykowska: Kolor Mongolii

Elżbieta Sęczykowska


 Autorka fotografii, Elżbieta Sęczykowska w Mongolii

 

  Urodziła się w Łodzi w roku 1956. Studiowała na Wydziale Historii Sztuki KUL.
Specjalizuje się w fotografowaniu różnych obiektów sztuki (malarstwo, rzeźba, rzemiosło artystyczne,
architektura, zabytki). Jej wieloletnia współpraca z Muzeum Narodowym w Warszawie
oraz z różnymi wydawnictwami przyniosła znaczący plon w postaci wielu publikacji albumowych.
Reklama, fotografia studyjna, plenerowa, portret i pejzaż to zainteresowania, które rozwija równolegle.
Fascynacje przyrodą, odmiennymi kulturami i liczne podróże zaowocowały wieloma wystawami
w kraju i za granicą. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików.

Wystawy indywidualne:

W stronę zimy - Warszawa 1991
Lodową soczewką - Warszawa. Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa, Łazienki Królewskie 1991
Cold Painting l - Berlin, China Galery 1991
Cold Painting II - Pekin, Sheraton Hotel 1992
Close and Distant Forms - Honkong 1992
Kolor Mongolii - Warszawa, Łazienki Królewskie 1994
Sakralna sztuka tybetańska - Częstochowa, Galeria Miejska 1996
Lodowe pejzaże - Warszawa, Muzeum Ziemi PAN 1998
Osobliwości natury - Wilno, Galeria Skliautai 1998, Mińsk Białoruski, Galeria NOVA 1998, Meksyk, Camino Real 1999, Hawana, Centrum Sztuk 1999, Pinar del Rio, Kuba 1999, Wenezuela, Urugwaj 2000, Buenos Aires, Muzeum Metropolitano 2000, Panama, Galeria Uniwersytetu Panamskiego 2001, Brasilia, Kurytyba, Sao Paulo, Rio de Janeiro - 2001
Nocturne - Rok Chopinowski - Ryga 1998, Rzym 1998, Tallin 1999, Helsinki 1999, Sztokholm 1999, Budapeszt 1999, Mińsk 1999, Wilno 1999, Moskwa 1999, Kiszyniów 1999, Bratysława 1999, Kijów, Charków, Lwów 1999, Duesselldorf 1999, Berlin 2000, Kair, Aleksandria 2000, Dżakarta 2000, Bangkok 2001, Casablanca 2001, Petersburg 2001, Drezno 2001

Wystawy zbiorowe:

Notatnik - Warszawa, 1984
Człowiek w przestrzeni miasta - Warszawa, Rynek Starego Miasta, 1987
Barwy Świata - Warszawa. Muzeum Etnograficzne, 1994
O zwyczajach picia herbaty - Muzeum Azji i Pacyfiku, 1999
Spadkobiercy Czyngis-Chana - Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego we Włodawie, 2000


 Iwona Kasiura, 2002

Plakat wystawy - Iwona Kasiura

Wystawę w BU KUL otwarto w obecności Autorki 18 lutego 2002 roku.
Wernisażowi towarzyszyła oryginalna muzyka
w wykonaniu Andrzeja Antolaka (saksofon) i Krzysztofa Wolińskiego (gitara).

 

 

Opracowanie i redakcja: Jan Krzysztof Wasilewski


Autor: Jan Krzysztof Wasilewski
Ostatnia aktualizacja: 12.08.2008, godz. 05:38 - Jan Wasilewski