|
Profesor Jerzy Starnawski urodził się 27 lutego 1922 roku w Guzówce (dawny powiat krasnystawski). W latach 1944-48 studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał magisterium na podstawie pracy Tragizm w dziełach Karola Huberta Rostworowskiego. W grudniu 1949 roku obronił rozprawę doktorską Słowacki – epistolograf. Obie prace zostały napisane pod kierunkiem Juliana Kleinera. Studiował również na Uniwersytecie Jagiellońskim (1948/49) oraz Uniwersytecie Warszawskim (1949/50). W czasie studiów pracował w Bibliotece Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie, uczył również języka polskiego w szkołach średnich w Lublinie, Charsznicy k. Miechowa, Legionowie i Warszawie. W latach 1950-64 był zatrudniony na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim jako st. asystent, potem adiunkt, zastępca profesora, od 1958 roku – docent. Jego specjalizacją były nauki pomocnicze historii literatury polskiej (bibliografia i edytorstwo naukowe), prowadził wykłady z romantyzmu i literatury staropolskiej. W 1964 roku przeniósł się na Uniwersytet Łódzki, gdzie w 1974 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego (1981). Kierował Katedrą Literatury Staropolskiej i Nauk Pomocniczych. Pracował tam aż do przejścia na emeryturę w 1992 roku. W latach 1975-84 był zatrudniony dodatkowo w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie.
Był członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, członkiem-korespondentem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu i w Zamościu, członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności.
Jego zainteresowania badawcze skupiały się wokół historii literatury polskiej, bibliografii, edytorstwa i tekstologii, neolatynistyki, dziejów polskiej wiedzy o literaturze, co zaowocowało ogromnym dorobkiem naukowym z tych dziedzin. Brał udział w wielu międzynarodowych kongresach, konferencjach i sympozjach, wygłaszał wykłady na uniwersytetach w Pradze, Ołomuńcu, Paryżu, Poitiers, Moguncji, Giessen, Nicei, Lyonie, Berlinie i innych. Pod jego kierunkiem powstało dwanaście prac doktorskich, wypromował również jednego doktora honoris causa (Karla Dedeciusa).
Zmarł 9 listopada 2012 roku w Łodzi.
|
