Biblioteka Uniwersytecka

Św. Jan Maria Vianney (1786 – 1859) 

Strona główna wystawy

Święty Jan Maria Vianney (1786 – 1859) 

   Urodził się 8 maja w Dardilly w ubogiej wiejskiej rodzinie. Były to czasy rewolucji francuskiej. Do I Komunii musiał przystąpić potajemnie, w szopie zamienionej na prowizoryczną kaplicę. Ze względu na trudne czasy nie mógł się uczyć. Umiejętność czytania przyswoił dopiero mając 17 lat. Od 1807 r. uczęszczał do szkoły parafialnej w Ecully, gdzie pod wpływem proboszcza Charlesa Balleya ukształtowało się jego powołanie.
   W 1809 r. został wcielony do armii Napoleona, ale z powodu choroby znalazł się w szpitalu. Po jego opuszczeniu przyłączył się do grupy dezerterów i przez 14 miesięcy ukrywał się w górskiej wiosce Noës.

   W 1811 r. został przyjęty do seminarium duchownego w Lyonie. Dwukrotnie był z niego usuwany z powodu kłopotów w nauce. Dotkliwy brak kapłanów sprawił, że ostatecznie dopuszczono go do święceń, które przyjął
w 1815 r. w Grenoble. Początkowo przez trzy lata był wikariuszem w Ecully, a od 1818 r. w Ars, gdzie w 1821 r. został proboszczem. Od tej chwili znany jest pod przydomkiem „Proboszcza z Ars".
   Parafia była mocno zaniedbana, o tutejszych wiernych mówiono pogardliwie, że tylko chrzest różni ich od bydląt. Dobroć pasterza i surowość jego życia, kazania proste i płynące z serca - powoli nawracały dotąd zaniedbane i zobojętniałe dusze. Kościółek zaczął się zapełniać w niedziele i święta, a nawet w dni powszednie. Z każdym rokiem wzrastała liczba przystępujących do sakramentów. Vianney dbał o oświatę
i wychowanie religijne dzieci i młodzieży. Założył szkołę dla dziewcząt a później także dla chłopców. Udało mu się nie tylko odrestaurować zniszczoną świątynię, ale dzięki gorliwej pracy duszpasterskiej dokonać duchowego odrodzenia parafii.
   Zasłynął szczególnie jako spowiednik, czasem przebywał w konfesjonale nawet 17 godzin dziennie. Ludzie przychodzili do niego z odległych stron Francji (rocznie nawet 30 000 osób). Przypisywano mu charyzmat czytania w duszach ludzkich. Dużo czasu poświęcał osobistej modlitwie przed Najświętszym Sakramentem
i surowej pokucie.
   Wyczerpany pracą, postami i wewnętrznym niepokojem o niedoskonałość pełnionych zadań proboszcza próbował opuścić Ars (w 1843 a potem w 1855 r.), ale przeszkodzili mu w tym parafianie. W 1852 r. nie przyjął przyznanego mu orderu Legii Honorowej.
   Zmarł 4 sierpnia 1859 r. w Ars. Bezpośrednio po śmierci jego grób stał się celem licznych pielgrzymek. Został beatyfikowany 8 stycznia 1905 r. przez papieża Piusa X. Pius XI kanonizował go 3 maja 1925 r. i listem apostolskim Anno Jubilari z 23 kwietnia 1929 r. ogłosił patronem proboszczów całego Kościoła katolickiego.
   W Roku Kapłańskim (19 czerwca 2009 – 19 czerwca 2010) został ogłoszony przez Benedykta XVI patronem duchowieństwa. 

Opracowanie J.N.W