"Vita mutatur non tollitur"

Pośmiertne wystawy twórców nauki i kultury;

prezentacje postaci i ich dorobku

Prof. Janusz Plisiecki (1932-2014)

Janusz Plisiecki- sylwetka i publikacje

Prof. dr hab. Janusz Plisiecki urodził się 8 września 1932 r. w Lublinie. W 1958 roku ukończył studia w zakresie polonistyki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1965 roku został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Filologii Polskiej UMCS a od 1973 roku w utworzonym w tym samym roku Zakładzie Metodyki Nauczania Literatury i Języka Polskiego. W roku 1968 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki ogólnej w Uniwersytecie Warszawskim. Stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 1983 roku na podstawie rozprawy: Sztuka w świadomości młodzieży jako źródło osobistej kultury. W 1993 roku uzyskał tytuł naukowy profesora.
W latach 1980-1990 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Filologii Polskiej Wydziału Humanistycznego. W roku 1990 został prodziekanem Wydziału Humanistycznego UMCS i funkcję tę sprawował do 1996 roku. W latach 2007-2010 był kierownikiem Zakładu Pedagogiki Kultury w Instytucie Pedagogiki. Był także członkiem Senackiej Komisji Dydaktycznej (1980-1984), Rektorskiej Komisji ds. Upowszechniania Nauki i Kultury (1987-1990). Pełnił funkcję pełnomocnika Rektora ds. Filmu (1976-1990). Był również członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Zarządu Rady Międzykierunkowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych, w latach 1989-1990 przewodniczył Okręgowej Radzie Artystycznej Filmu Polskiego, a w 1990-2003 przewodniczył Radzie Programowej Oddziału Lubelskiego TVP.
Za swoje zasługi otrzymał Nagrodę Rektora UMCS (1985-1995), został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1979), Krzyżem Kawalerskim OOP (1989), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1978), Srebrną Odznaką Zasłużony dla Miasta Lublina (1988) a także medalem Zasłużony dla Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (2008).
Zainteresowania naukowe prof. dr hab. Janusza Plisieckiego oscylowały wokół związków filmu z metodami stosowanymi w dydaktyce ogólnej czego wyrazem były liczne publikacje: Miejsce i rola sztuki w życiu młodzieży (1974), Sztuka w świadomości młodzieży jako źródło osobistej kultury (1982), Metodyka pracy z filmem wśród dzieci i młodzieży (1993), Film i sztuki tradycyjne (1994, 1999, 2005), Film i kultura współczesna (1996), Sztuka jako wyzwanie edukacyjne (2001), Stare i nowe media w komunikacji społecznej (2003). Pod jego kierunkiem powstało 13 prac doktorskich oraz ponad 300 prac magisterskich.
Zmarł 17 kwietnia 2014 roku.