Biblioteka Uniwersytecka

W 1852 r. majątek potulicki objął hrabia Kazimierz Wojciech Potulicki. Wybudował on na miejscu wcześniejszej rezydencji rodzinnej w Potulicach pałac i założył obok rozległy park krajobrazowy. W czasie II wojny światowej władze hitlerowskie zajęły pałac początkowo na szkołę podoficerów SS. Później mieścił się tam obóz przesiedleńczy dla Polaków, zaś od roku 1941 karny obóz pracy. Po wojnie budynek został przebudowany na mieszkania pracownicze. Neogotycki pałac wg projektu architekta Stanisława Hebanowskiego powstał ok. 1868-70 roku, budowany był w kilku etapach. Projektantem pałacowej kaplicy, obecnie kościoła parafialnego p.w. Zwiastowania NMP, był Leandro Marconi. Kompleks, wzniesiony na planie zbliżonym do "L", w stylu angielskiego neogotyku, z nawiązaniami do renesansu, należał do najokazalszych tego typu założeń w Wielkopolsce. W jego skład wchodziły: dwupiętrowy budynek główny z portykim czterokolumnowym wspierającym taras na osi centralnej, jednopiętrowe skrzydło wschodnie, załamane pod kątem prostym, a także kwadratowa czterokondygnacyjna wieża narożna zwieńczona krenelażem. Po stronie elewacji północnej mieścił się wewnętrzny dziedziniec, a od frontowej strony południowej rozciągał się park. Środkowa część budynku głównego wyróżniała się trzema półkoliście zwieńczonymi oknami, otwory okienne całego parteru zamknięte były łukiem odcinkowym, a elewacje pałacu pokrywało boniowanie. Do skrzydła wschodniego przylegała od południa niezachowana do dzisiejszych czasów oranżeria. Pałac został gruntownie przebudowany w latach 60-tych XX w., kiedy to pozbawiono go niemal całkowicie cech stylowych.