“Kiedy bajka się skończy, będziemy wiedzieli więcej, niż teraz”
(Hans Christian Andersen)

  Krzysztof Białek (takie jest jego prawdziwe nazwisko) debiutował w 1975 roku indywidualną wystawą malarstwa w Galerii Stara Prochownia w Warszawie. W 1985 roku został przyjęty do Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików. Jako teatralny scenograf debiutował w 1987 roku w Teatrze Lalka w Warszawie. Krzysztof jest jednocześnie grafikiem, malarzem, poetą, scenografem, projektantem konfekcji scenicznej, kiedyś nawet próbował być muzykiem. Pisze poezje i uwielbia muzykę ska. Rysuje komiksy dla prasy alternatywnej: Mać Pariadka, Alter, Inny Świat, A-tak... Uprawia malarstwo, grafikę użytkową i scenografię. Projektował na przykład dekoracje do programu TVP "Non-Stop Kolor" oraz dla IV programu telewizji brytyjskiej. Projektuje okładki płyt ( [ 1 ], [ 2 ] ), plakaty, katalogi... Częstym motywem - czyniącym jego twórczość rozpoznawalną - są koty i anioły. Najchętniej używa farb akrylowych. Miał już ponad dziesięć wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Brał też udział w wystawach zbiorowych w kraju, RFN, Wielkiej Brytanii, Finlandii i Rosji.

  "Jestem przeciwnikiem abstrakcjonizmu. Mam bardzo realistyczne podejście do sztuki. W moich pracach pojawia się wiele symbolizmu i liczne ukłony w stronę twórczości XIX wieku, a przede wszystkim tego, co królowało we Francji przed impresjonizmem. Moim mistrzem jest Beksiński. Na początku tworzyłem prace jeszcze mroczniejsze niż on. Ale przyznaję, że trochę z niego wyrosłem. Nie mogę być tylko gotycko-nudnym uczniem Beksińskiego - dzisiaj bardziej dojrzałem i nawet kostucha jest u mnie kolorowa. Jeśli chodzi o tematykę, to najczęściej poruszam się w rewirach prospołecznych. Paranoja męczy cały świat, Polska jest męczona paranoją polityczną. To wpływa na moje prace..."

  "Od 1987 roku pracuję jako scenograf w teatrach dla dzieci. Jestem samoukiem, kiedyś cierpiałem nawet na kompleks braku wykształcenia w ASP. Scenografem zostałem przez przypadek. W roku 1986 na moją wystawę przyszedł człowiek związany z teatrem, długo oglądał moje obrazy, a potem zaproponował mi współpracę. Zrobiłem jakieś czterdzieści dekoracji. Były nagrody, a nawet jedna antynagroda! Spektakl »O czym szumią wierzby«, który ją otrzymał, można było oglądać w Lublinie. Jeżeli chodzi o pracę zarobkową, to oprócz scenografii zajmuję się również malarstwem ściennym. Ozdabiam różne obiekty, kawiarnie, dyskoteki. Pewnie nadal bym pracował przy oprawie graficznej gazet, ale w pewnym momencie trzeba było zasiąść do komputera, a ja nie chciałem tego zrobić...".

  "Zdecydowana większość prac prezentowanych na wystawie to rysunki, które w przeszłości pojawiły się na łamach prasy trzecioobiegowej. Słowem wstępu - rozpoczynając wernisaż - autor stwierdził: »moje rysunki nie są polityczne, ale antypolityczne«. Dodał również, że: »zamiast realnie zabijać ludzi w bezsensownych wojnach wolę zabić ich tysiące na kartce papieru«. Jego rysunki są krytyką kultury masowej i życia politycznego w naszym kraju. Polityka, a szczególnie kultura masowa i konsumpcyjny styl życia, może przynoszą chwilową radość, jednak po dokładnym przyjrzeniu się z bliska jawią się jako źródło rozczarowania i smutku (stąd tytuł wystawy 'Nie daj się smutkowi'). Jego pracom przyświeca motto: »Ponieważ każdy z nas jest w środku trochę magiczny, a z wierzchu śmieszny, normalny, czasem makabryczny, więc nigdy taki sam, nigdy dla wszystkich śliczny (...) bo przecież cały świat jest też makabryczny«. Prezentowane rysunki mogą na swój sposób prowokować. Ale cóż, jak to w życiu, każdy 'margines' czy odmienność budzi poczucie zagrożenia i oburzenie. Odbierane są jako element, który może przynieść zmianę, destabilizację, a jak każda zmiana - budzi w człowiekowi lęk i niepokój, gdyż to co do tej pory jawiło się jako pewne, nagle może nie dawać już tej pewności".